Εκείνο το βράδυ

Εκείνο το βράδυ ήμασταν λέει όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι, σχολικοί και εξωσχολικοί. Όλοι σε ένα γεύμα. Καθόμασταν στο ίδιο μεγάλο τραπέζι, ενώ γύρω μας στροβιλιζόταν άπειρες υπεραριθμήσιμες επιφάνειες δευτέρου και τετάρτου βαθμού. Μέσα στις σκιές τους εγώ καθόμουν δεξιά της κεφαλής του θρόνου και σε ένα ήχο ένατο (γιατί;) τραγουδούσα ή μάλλον καλλίτερα έψελνα ξόρκια τάχα μαγικά από τα βάθη του μεσαίωνα ανασυρμένα. Εκείνο το βράδυ ήμασταν λέει φίλοι και αγαπημένοι όλοι πάλι από την αρχή.

Ο συμπαγής της σκοτεινιάς μου

Ο συμπαγής της σκοτεινιάς μου...

...Ιωάννης ονομάζομαι

(παραφράζοντας και βάναυσα κακοποιώντας στίχο)

Στη παράφραση, λοιπόν, είναι αυτό το blog. Στη παράφραση, λοιπόν, και εγώ ο ίδιος καλυμμένος με το πέπλο της ανωνυμίας. Στη παράφραση, λοιπόν, και όσοι αναγνωρίσουνε το ύφος.