Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

σήμερα είναι η μέρα σου


Είκοσι έξι σήμερα είναι η μέρα σου, γιατί τα ονόματα δεν έχουν – / – καμιά σημασία, γιατί το απόλυτο χάνεται στην άλγεβρα – / – που ορίζεις, γιατί χρόνο – / – με το χρόνο μεγαλώνεις αλλά πάντα θα δείχνεις τα είκοσι έξι
“point to one end
which is always present”
ροδοπέταλα που ακολουθούσα πέφτοντας και γύρευα να βρω τη – / – μοίρα, που μεταξύ αριθμών και εγκατάλειψης βρήκα μια – / – γραφή διαυγής και μια οσμή γλυκιά (απόκοσμα – / – γλυκιά, επίμονη και ενοχλητική) που έκτοτε τη συναντώ – / – παντού χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς να ξέρω την προέλευση της και – / – μέσα από τα μάτια μου που δεν έχουν καμιά σημασία – / – ξεπροβάλουνε πάλι τα μάτια σου και το λευκό σου δέρμα και – / – το αναλλοίωτο της μορφής σου και όλα τα υπόλοιπα θεμελιώδη μεγέθη ίδια στις – / – στροφές και στις αγάπες μου.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Έπιπλα και αντικείμενα

Στη ζωή της κάπου πρέπει να / φύλαγε μια αντιστροφή, διότι / μόνο ως αντιστροφή (με την μαθηματική της έννοια) μπορούσα / να κατανοήσω την συμπληρωματικότητα / που ένοιωθα για ‘κείνη.



Μετακινούσε έπιπλα και αντικείμενα

μέσα στο χρόνο με την ίδια ευκολία

που μετακινούσε το σώμα του από

δωμάτιο σε δωμάτιο. Άλλαζε τις

εποχές σαν να είχε γεννηθεί μόλις

πριν από (1000) χίλια χρόνια

και, όμως, μέσα του ήξερε πως

ουσιαστικά ήτανε ανυπεράσπιστος

απέναντι στους εχθρούς του. Το υλικό

του ήταν διαυγές και τον άφηνε

διαπερατό και διάφανο στα βλέμματα.

Ήσυχα ένοιωθε μόνο μεταξύ τυφλών.

Αυτοί μπορούσαν να τον εκτιμήσουν

και να διαγνώσουν τα χαρακτηριστικά του.

Δεν είχε άλλους φίλους, παρά

μια μικρή ομάδα τυφλών. Μόνο διαμέσου

αυτών κατάφερα να τον προσεγγίσω.



Φυσούσες από πάνω / μου το χιόνι και / αυτό γινόταν / σκόνη λευκή. Ο άνεμος / τη σκόρπιζε στον / ουρανό και άφηνε / που και που να / διαφανεί ένα / κομμάτι του ορίζοντα. / Στο άνοιγμα έβλεπα / τα μισά άστρα του Βοώτη και / της Κορώνας.


Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά

Το κορίτσι

Το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά
μ' έπνιξε στο άρωμά της
Τόσο πολύ που ένοιωθα
την έλλειψη ανάμεσα στα πόδια

δάχτυλο το δάχτυλο
δεκαπέντε χρόνια τώρα

δάκρυ στο δάκρυ
δάγκωνα ότι ζήλευα

δόντι το δόντι
ώσπου η Πέτρα γίνεται Καρδιά

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Υπήρχαν λύκοι τριγύρω μου

Υπήρχαν λύκοι τριγύρω μου


Οι αναμνήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Θυμάμαι, τέτοιες μέρες ήταν, πριν από πέντε χρόνια, που συνάντησα την Μαρία. Αργότερα, την ονόμασα «λουλούδι μου» και ως τέτοια παρέμεινε.


Με τον καιρό η Μαρία έσβηνε καθώς στην ιδέα της συγχωνευόντουσαν τρένα τεμνόμενα, λεωφορεία, επιδιώξεις και προσμονές.


Σήμερα, η Μαρία είναι μόνο ένα λουλούδι – από τα πολλά μου – και για να ανακαλέσω την αρχική της μορφή πρέπει να θέλω να ταξιδέψω.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

- M.N. -


Σου πηγαίνει να ‘σαι ντυμένη
με τα λευκά σου
σε μαύρο φόντο
όπως σπίτια ανάμεσα
σε δέντρα – ελιές
ανάποδα έτσι που να καρφώνονται στη γη
και όχι να βγαίνουν από μέσα

Στο μαύρο φόντο
η ψυχή μου ρηγματώθηκε βαθιά
ώσπου βγήκε στη καρδιά

Και στις γιορτές
αντικατοπτρίζονται παντού στα σπίτια
οι αγάπες
κάτοπτρα γεμίζουν τις πτυχές
λυγίζουν και ασυλλόγιστα γέρνουν
ξάφνου λίγο μετά
την Πρωτοχρονιά
μια (ίσως και η ίδια) κοπέλα – Μ.Ν. –
με κεντρίζει βλοσυρά
προχωρώντας το ρήγμα
στη πέτρα στη καρδιά

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Lactuca littera Dimitra

Lactuca littera Dimitra,
για σένα τα λόγια και για τον χωρισμό μας


Τα ξύλα τώρα γίνονται σοφά και τα λιθάρια
έρωτας δεν υπάρχει πια στους βοερούς χυμούς
όλα προσμένουν τους καρπούς
ενώ το φως θα βασανίζεται σε σκοτεινούς τροχούς
όμορφη νέα σα λεπίδα στον ήλιο.


– Ν.Κ. –

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Billie Jean

Billie Jean


Τζίνα, άκου «τσιγάρο, καφές και κυριακάτικος τύπος»

Τζίνα, γράψε: 0-1-1

το παίζω μόνο άμυνα.