Υπήρχαν λύκοι τριγύρω μου

Υπήρχαν λύκοι τριγύρω μου

Οι αναμνήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Θυμάμαι, τέτοιες μέρες ήταν, πριν από πέντε χρόνια, που συνάντησα την Μαρία. Αργότερα, την ονόμασα «λουλούδι μου» και ως τέτοια παρέμεινε.

Με τον καιρό η Μαρία έσβηνε καθώς στην ιδέα της συγχωνευόντουσαν τρένα τεμνόμενα, λεωφορεία, επιδιώξεις και προσμονές.

Σήμερα, η Μαρία είναι μόνο ένα λουλούδι – από τα πολλά μου – και για να ανακαλέσω την αρχική της μορφή πρέπει να θέλω να ταξιδέψω.

- M.N. -

Σου πηγαίνει να ‘σαι ντυμένη
με τα λευκά σου
σε μαύρο φόντο
όπως σπίτια ανάμεσα
σε δέντρα – ελιές
ανάποδα έτσι που να καρφώνονται στη γη
και όχι να βγαίνουν από μέσα

Στο μαύρο φόντο
η ψυχή μου ρηγματώθηκε βαθιά
ώσπου βγήκε στη καρδιά

Και στις γιορτές
αντικατοπτρίζονται παντού στα σπίτια
οι αγάπες
κάτοπτρα γεμίζουν τις πτυχές
λυγίζουν και ασυλλόγιστα γέρνουν
ξάφνου λίγο μετά
την Πρωτοχρονιά
μια (ίσως και η ίδια) κοπέλα – Μ.Ν. –
με κεντρίζει βλοσυρά
προχωρώντας το ρήγμα
στη πέτρα στη καρδιά

Lactuca littera Dimitra

Lactuca littera Dimitra,
για σένα τα λόγια και για τον χωρισμό μας


Τα ξύλα τώρα γίνονται σοφά και τα λιθάρια
έρωτας δεν υπάρχει πια στους βοερούς χυμούς
όλα προσμένουν τους καρπούς
ενώ το φως θα βασανίζεται σε σκοτεινούς τροχούς
όμορφη νέα σα λεπίδα στον ήλιο.


– Ν.Κ. –

Billie Jean

Billie Jean

Τζίνα, άκου «τσιγάρο, καφές και κυριακάτικος τύπος»

Τζίνα, γράψε: 0-1-1

το παίζω μόνο άμυνα.

Μάιος

Μάιος

Αν η επιστροφή έχει τη γεύση αλμυρή

τότε η βροχή είναι λευκή όπως τη πρώτη μέρα

Αν η κόπωση της νύχτας διατηρείται ες αεί

τότε τα αλλεπάλληλα πλήγματά της στερούνται αξίας

Αν η ηθική μας διαπερνάται από ακτινοβολίες

τότε ζητάμε ξανθά μαλλιά

και προσπαθούμε όσο πιο πρόσχαρα δυνατόν

να σταθούμε δίπλα τους

και επιχειρούμε ν’ αγγίζουμε στις άκρες

που ‘ναι μεταλλικές και πυρακτωμένες

και μας χαράζουν

και μας κλέβουν

χωρίς πλέον η ανωνυμία μας να είναι προστασία

Η άλλη Δήμητρα

Η άλλη Δήμητρα της ζωής μου

"don't talk to strangers
they 're just there to do you harm..."

Ποτέ δεν μιλούσα σε ξένους. Πίστευα ότι θα μου 'κάναν κακό. Αλλά τότε συνέβη.
...και έτσι καταφέραμε να αναπτύξουμε μια υπέροχα δημιουργική σχέση μίσους και πάθους. Εγώ τοποθετώ στις αγάπες μου τριαντάφυλλα και αυτή τους κλέβει τα πρόσωπα που έπειτα τα βάζει σε προθήκες στην αποθήκη του σπιτιού μας. Και 'γώ καμιά φορά τη δέρνω ενώ εκείνη βγάζει ένα ήχο σαν γατούλα ευχαριστημένη. Μα τα νύχια της είναι κόκκινα και ο ήχος της ηχεί κακόηχα.

Δήμητρα

Δήμητρα

Ολοένα πέφτω προς τα κάτω και ολοένα χρειάζομαι δαίμονες καθώς τις νύχτες πάντα ακούω πέταλα και πάγους να θρυμματίζονται και συνέχεια τους βρίσκω στο δρόμο μου απρόσμενα τρέχοντας γύρω μου εμφανίζονται περιοδικά και περιοδικά εξαφανίζονται χωρίς να τους ζητήσω αλλά δεν μου μιλούν ποτέ και συχνά όταν μ’ αγγίζουν τα φτερά λευκά τους και λίγο κοκκινίζουνε στις άκρες πλάι στο ράμφος σκοτεινιά αχνίζοντας νευρικά οι ακτίνες των αισθήσεων μου καμπυλώνονται αναμιγνύονται και ολοένα χάνονται.

Η αφορμή είναι το αυριανό απρόσμενο του τίτλου.

από τις γραμμές

μέσα από τις γραμμές του ύπνου / ξαναβλέπω την κρυφή αλληλουχία / των πλευρών του Ύπνου. Με τα / σημεία ακόμα χαραγμένα στο πρόσωπο / ονειρεύομαι και έχω το θάρρος, / ως νέα ψυχή – πουλί να ανταποκριθώ / στο βλέμμα των λουλουδιών. Και οι / φίλοι μου, υπάρχουν τέτοιοι; / αν υπάρχουν τέτοιοι, ακίνητοι. / Ακίνητοι φιλοξενούμενοι που / αφυπνίζονται στα σκεπάσματά μου / και τα χέρια τους επιστρέφουν / να μου σφίξουν την καρδιά / στην άγνοια. Ύστερα το καρκίνωμα / θα συνεχίσει να αναπτύσσεται στο / σώμα μου και ‘γω θα το ταίζω / αίμα.

Δεύτερη ανάγνωση

ως νέα πόλη – ψυχή – πουλί ν’αποκριθώ

γρήγορα γιατί ξεχνώ

(Γράφω γρήγορα γιατί ξεχνώ, συγχωρήστέ μου το)


Χτες το βράδυ, σήμερα το πρωί, όπως κάθε όνειρο, ονειρεύτηκα τον Ζήση, την Σοφία και ακόμα μία άλλη κοπέλα που φωνάζουμε «μπέμπα». Ανεβήκαμε νύχτα με προοπτική να φτάσουμε στην πολύ κορυφή του Ολύμπου. Φτάσαμε σε ένα σημείο που στην πλαγιά του βουνού ανοιγόταν ένα κοίλωμα που το διαπερνούσε και έβγαινε στην άλλη πλευρά του, ελαφρά ανηφορικό. Εισήλθαμε. Υπήρχε φως διάχυτο και ήταν ευρύχωρο. Κάπου κοντά στην είσοδο υπήρχε ένας κομμάτι βράχος αρκετά μεγάλο με γωνίες και έντονες ακμές. Στα αριστερά του ανοιγόταν ένα πέρασμα στο οποίο με δυσκολία χωρούσε να περάσει άνθρωπος, αλλά εκεί ο φύλακας του βουνού μας απαγόρεψε την είσοδο υπαινισσόμενος μυστικιστικές προκαταλήψεις και άγνωστους κινδύνους. Έριξα το φως του φακού μου και τότε είδα στην άκρη στην στροφή του περάσματος, μέσα στο φως να κουνιέται μια ανθρώπινη φιγούρα, σκέτη σκοτεινιά, χωρίς χαρακτηριστικά, ένα επίπεδο σχήμα με σαφώς διακριτά σύνορα. Φοβήθηκα, την άφησα και έφυγα. Στην άλλη πλευρά του μεγάλου βράχου ήμασταν όλοι μαζί. Εκεί είδαμε τον φύλακα, δεν τον γνώρισα, ούτε θυμάμαι το πρόσωπό του. Μας είπε θρύλους πολλούς για το βουνό και την κορυφή του. Σε εκείνη την αίθουσα, μέσα στο βουνό, και εν γένη ακριβώς κάτω από την κορυφή του υπήρχε ένα τμήμα της (δεν ξέρω πως αλλά ήταν το ανατολικό της) που διατηρούνταν ξεχωριστό από το υπόλοιπο. Είχε χώρισμα αεροστεγές και μέσα του, αργότερα μπήκα ο ίδιος, είχε ένα παλιό κασόνι, ένα άλλο μικρό δωμάτιο χτισμένο με πηλό και χώμα (άγνωστο τι ήταν μέσα του) και ένας μηχανισμός μεταλλικός με μεγάλα γρανάζια, που ήταν το ρολόι. Λειτουργούσε με τη βαρύτητα και ήταν ικανό να προσαρμόζεται σε διάφορα ύψη με την μετακίνηση ενός κάθετου άξονα. Εγώ κούνησα ένα μοχλό και ο φύλακας ρύθμισε τον κάθετο άξονα κάνοντάς μου επίδειξη. Ξημέρωσε και φύγαμε για την κορυφή, βγαίνοντας (στην άλλη μεριά του κοιλώματος) είχε άλλο ένα μικρό πέρασμα, σαν σπηλιά. Κοίταξα, σκοτεινιά και ένα φως έντονο ξεπρόβαλε σιγά σιγά. Ο φύλακας είπε «ο γιος του σωτήρος»*. Το θεώρησα μεταφυσικό και έφυγα μαζί με τους άλλους. Κοντά στην κορυφή, άμεσος έξω από το κοίλωμα, καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Έπειτα πήγαμε στην κορυφή. Που απέναντί της είχε μια άλλη ψηλότερη κορυφή και είχε κόσμο, ιδίως κάτι γέρους. Είδα και ένα ελικόπτερο, της πυροσβεστικής, είπε ότι ήρθε για διάσωση του Ζήση αλλά αυτός το έδιωξε. Πήραμε να σκαρφαλώνουμε. Φτάσαμε πάνω. Ένας βράχος ήταν όλο και όλο και η θέα βόρια μια πεδιάδα. Θελήσαμε να κατέβουμε. Ήταν δύσκολα και απότομα. Όλοι γλίστρησαν. Έμεινα τελευταίος στην κορυφή. Πριν από μένα κατέβηκε η Σοφία (την πλάτη της είδα και αναγνώρισα τα μαλλιά). Γλιστρούσε πολύ. Κοίταξα κάτω και φοβήθηκα για αυτή. Όμως, με ένα αίσθημα ενοχής, όσο ποτέ ξανά, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να σταματήσει. Με αυτή τη σκέψη ξεκίνησα και εγώ να γλιστρώ στο κόκκινο χώμα με τα αγκάθια, έχοντας όρθιο το κορμί μου και τα μάτια στα πόδια της Σοφίας που πλέον δεν ήταν η Άννα. Ξύπνησα.



* κανένας θρησκευτικός υπαινιγμός, μόνο μια κραυγή μέσα στο όνειρο που διατηρείται ακόμη τώρα. Εκεί, μεταξύ μενεξεδένια βαμμένα τα βουνά και κραταιά ως θάνατος αγάπη.

Έαρ Συντετριμμένο

Όλα εμπαίζουν την αιωνιότητα

Και ‘συ Κλεοπάτρα –

– Λήδα

Εμπαίζεις τη γύμνια μου

Πέρασα μήνες ερωτικούς

Πέρασα μήνες αποστεωμένος

Όλα γίνονται καρδιά

Αργά τα μάτια τους στο φως

Αργά πετούν τα χελιδόνια

Αργά και ο κύκνος γκρίζος μώβ

Έαρ συντετριμμένο,

Καθώς χαρτιά στα χέρια ψεύτικες

βελόνες

(Εν μέσω ποιήματος

ποιητή Ν.Κ.)

Τα γενέθλια

Σήμερα, ημέρα Δευτέρα και δεκατρείς, είναι τα γενέθλια της.
Η μικρή Αντιγόνη, καθώς και η αντίστροφη αντιγόνη του μύθου με τα σγουρά μαλλιά, γίνεται είκοσι δύο ετών.
Επιτέλους, «Κλάψε μικρή Αντιγόνη...»

Το βλέμμα

Το βλέμμα κοιτώντας 2 ήλιους περιτρέχει τη κοίλη ράχη τους καθώς οι ακτίνες λυγίζουν και καμπυλώνουν σχεδόν μαθηματικά στην κοντινή περιοχή τους.

Στο μεταξύ αιχμή

Στο μεταξύ μονάχα εγώ και η Ιωάννα θα φτιάξουμε αιχμή μας κόσμο

Στον κόσμο θα βάλω μία μία επιλεκτικά συνήθειες

Για καταγωγή μου θα αφήσω ένα σπίτι παλιό σαράβαλο στους λόφους πάντα θα φυσάει θα θερίζει

Ο χρόνος θα είναι στάσιμος ή μάλλον καλλίτερος δεν θα υπάρχεις καθόλου για να μη κρύβεσαι πρόωρος ή ύστερος νεκρός σκοτεινός και μόνος κώνος μαγικός της γεωμετρίας μου προσωπικής

Θα έχει οπωσδήποτε πινακοθήκες. Χιλιάδες πινακοθήκες. Ακόμα και μέσα στα βαγόνια στα τρένα θα τοποθετηθούν πινακοθήκες. Που θα ταξιδεύουν μέρα νύχτα πάνω κάτω μέσα σε βουνά.

Και η Ιωάννα μέσα στις πινακοθήκες όλες σε αντίγραφα έγχρωμα και ζωντανά

-και οι φτωχοί στο δρόμο;

οι φτωχοί στο δρόμο θα μου χρησιμεύουν για να κλέβω τη νικοτίνη απ' τον καπνό που εκπνέουν

-και η ποίηση;

η ποίηση θα είναι στιγμιαία σαν κραυγή αν δυνατόν μονολεκτική

(κατά Τ.Σ.)

Εκείνο το βράδυ

Εκείνο το βράδυ ήμασταν λέει όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι, σχολικοί και εξωσχολικοί. Όλοι σε ένα γεύμα. Καθόμασταν στο ίδιο μεγάλο τραπέζι, ενώ γύρω μας στροβιλιζόταν άπειρες υπεραριθμήσιμες επιφάνειες δευτέρου και τετάρτου βαθμού. Μέσα στις σκιές τους εγώ καθόμουν δεξιά της κεφαλής του θρόνου και σε ένα ήχο ένατο (γιατί;) τραγουδούσα ή μάλλον καλλίτερα έψελνα ξόρκια τάχα μαγικά από τα βάθη του μεσαίωνα ανασυρμένα. Εκείνο το βράδυ ήμασταν λέει φίλοι και αγαπημένοι όλοι πάλι από την αρχή.

Ο συμπαγής της σκοτεινιάς μου

Ο συμπαγής της σκοτεινιάς μου...

...Ιωάννης ονομάζομαι

(παραφράζοντας και βάναυσα κακοποιώντας στίχο)

Στη παράφραση, λοιπόν, είναι αυτό το blog. Στη παράφραση, λοιπόν, και εγώ ο ίδιος καλυμμένος με το πέπλο της ανωνυμίας. Στη παράφραση, λοιπόν, και όσοι αναγνωρίσουνε το ύφος.