Δήμητρα
Ολοένα πέφτω προς τα κάτω και ολοένα χρειάζομαι δαίμονες καθώς τις νύχτες πάντα ακούω πέταλα και πάγους να θρυμματίζονται και συνέχεια τους βρίσκω στο δρόμο μου απρόσμενα τρέχοντας γύρω μου εμφανίζονται περιοδικά και περιοδικά εξαφανίζονται χωρίς να τους ζητήσω αλλά δεν μου μιλούν ποτέ και συχνά όταν μ’ αγγίζουν τα φτερά λευκά τους και λίγο κοκκινίζουνε στις άκρες πλάι στο ράμφος σκοτεινιά αχνίζοντας νευρικά οι ακτίνες των αισθήσεων μου καμπυλώνονται αναμιγνύονται και ολοένα χάνονται.
Η αφορμή είναι το αυριανό απρόσμενο του τίτλου.
Lactuca littera
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά είχα δίκιο, το λέω αυτό όχι γιατί ήταν όπως την περίμενα αλλά γιατί δεν απογοητεύτηκα από αυτή. Αν και ίσως θα ‘πρεπε, στη παρουσία της, όμως, δεν ήταν καθόλου αφελής.
Η άλλη ανάγνωση
Καθόλου αφελής ναι, αφιερωμένη στον ίδιο με μένα σκοπό όχι.
Lactuca littera μου είσαι κακιά επιρροή, με αποδομείς αργά και κατακλύζεις κάθε μου κύτταρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο περνούν οι εβδομάδες, όμως, μοιάζουμε όλο και πιο πολύ. Είδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι το τέλος.